Kedeng kedeng

In de trein op weg naar Irkutsk. Vierenhalve dag kedeng kedeng kedeng. Het begon in hotel Delta enz. waar de oppiktijd op een 12.15 uur was gezet. Dus op het gemak opstaan, alles netjes inpakken en een ontbijtje pakken. Om twaalf uur naar beneden, waar de hal volstond met een massa op te pikken lieden.  De volledig Russische chauffeur was onbegrijpelijk en onverstaanbaar en miste  bij het tellen een van de inzittende dametjes. Rijden kon hij wel en dus waren we ruim op tijd op het station. Half uurtje rust onder leiding van Dimitri, wiens  Engels zo aan een echte badguy in een Bondfilm kan worden gehangen. Hij regelde alle vertrekactiviteiten keurig en zo belandden we in wagon 5 op de stoelen 27 en 28 van de trein van 13.50 uur. 
We delen onze cabine met Marjolein en Kasper uit Amsterdam, twee leuke jongelieden met wie het leuk toeven is.  Jong is hier natuurlijk wel een relatief begrip, maar als het onze kinderen kunnen zijn dan is jong geen slechte duiding. In de trein is het even puzzelen hoe het werkt. Hoe zit het met de bedden, met het eten, het drinken, de planning? Gelukkig hebben we vier nachten en vijf dagen om helemaal ingeburgerd te raken. Dus warm water voor thee, koffie, soep en noedels, voor bier en sterkers twee wagons doorlopen. Toiletten aan beide kanten van de gangen. De toiletten zijn ook te gebruiken voor was en poets aangelegenheden.  De bewoners van wagon 5 zijn vooral Nederlanders, met hier en daar een verdwaalde Rus, die een deel van de reis mee gaat.
Voor leven in de brouwerij zorgen de stops op stations, waar als we geluk hebben allerlei baboeska's hun waar slijten. Verse aardbeien, deegwaren, water, knuffels, ijsjes, enz. Verder haal ik veel wetenswaardigheden uit een boek van Dervla Murphy, een Ierse van 73, die een jaartje of wat geleden door Siberië trok. Altijd mooi om dan vervolgens  volkomen nutteloze feiten te kunnen debiteren. 
Dit alles natuurlijk in aanloop naar een nachtje slapen in de trein. Daartoe werden eerst de bedden opgemaakt. Onderlaken over een matrasje van twee centimeter dik, hoeslaken over een soort dekbed, sloopje om het kussen en om 22.30 uur ging het licht uit. Slapen in en hobbeldebobbelende trein op een bed van 1.85 bij 60 centimeter is een kunst op zich. Voor het gevoel heb ik niet zo goed geslapen, maar de vermoeidheid bij her opstaan viel mee. Net als de stramheid van het lichaam. Dus het moet meegevallen zijn. Ook de andere coupegenoten hadden niet hun beste nachtrust ooit beleefd. Maar de verwachting voor de komende nacht zijn goed!
Bij het ontbijt een bakje thee, een vette baboeskahap, gevolgd door hele echte noedels. Kortom een prachtige start van de dag, die het spijsverteringssysteem volledig op scherp zet. En dan hobbelt de dag gewoon voort, kedeng kedeng van station naar station. Zo kom je nog een op plekken waar je nog nooit van had gedroomd.