In de tent in het National Park

Om kwart voor zes wakker worden in een trein is niet prettig, maar heeft wel een voordeel als alle andere wagonbewoners de wekker op zes uur hebben staan. Dan heb je even de tijd om je op te frissen voor de drukte toeslaat. En die sloeg toe, want om 6.50 uur was Ulan Bataar Centrum in beeld. In de tussentijd hadden wij tijd voor een noedeltje. Sta je gelijk op scherp. Mooi weetje: de stad heeft 1,5 miljoen inwoners en dat is de helft van het land. Het land is 37 keer zo groot als Nederland, dus voor mensen die ruimte zoeken: dit is de plek om naar toe te gaan!
Op het station twee dames om de ruim 40 mensen van Tiara op te vangen. Busje vol dus. De familie Ingemar vertrok naar een nomadenstam, onze eerste medecoupebewoners naar een hostelachtig iets en de rest naar een tentenkamp in een nationaal park. Eerst een stopje om geld op te nemen, één euro is 2800 lokale centen. Je waant je ineens rijk met een pak bankbiljetten, waar je maar weinig mee kunt. Bij het stopje in het deftige deel van de hoofdstad was een boulangerie met echte espresso en een verjaardagstaart. De jongste telg van het gezin van zes, Odine, is namelijk jarig, wordt 12 en wat mooier dan dat in een Mongools tentenkamp met allerlei relatief onbekenden te vieren.
Het tochtje naar de verblijfplaats voerde eerst door de buitenwijken van Ulaan Bataar en daarna door graslanden met hier en daar een tent tegen een achtergrond van heuvels. Heel rustgevend, ware het niet dat de bus nogal wiebelde. Onderweg legde de reisdame uit dat sjamanisme belangrijk is is het land en dat boeddisme de leidende goedsdienst is. Vandaar ook een stop bij een sjamanistisch bouwwerk langs de route. Na een uurtje kwam de bus aan op de bestemming. Daar volgde de gertindeling. Zo'n tent heet namelijk germof yurt. We zitten nu bij Teuni en Hans, een later aangesloten duo. De ger ziet er prachtig uit, vier bedden in een ronde ruimte, tafeltje, kasten, een kachel en volop ruimte, zeker als je een treincoupe net lekker begint te vinden. Enige probleem: een deur op kabouterhoogte en dus al botsingen met de rug als je niet genoeg bukt. Na het wegzetten van de tassen volgde een copieus ontbijt. Brood, ei, worst , kaas, yakyoghurt, tomaten, komkommer, enz. En dat als voorbereiding op een bezoekje aan een standbeeld dat het Guinness Book of Records heeft gehaald. Na een ritje van 40 kilometer kwam het beeld van Djengis Khan in beeld. de goede man zit te paard en het hoogste punt is ruim 40 meter. Onder ruiter en paard is een grote hal met winkeltjes en een museum. Je kunt tot de kop van het paard opstijgen en dan heb je een prachtig uitzicht over de omgeving. Ook Ruud is blijkbaar een bezienswaardigheid, want tot drie keer toe moest hij met Mongoolse families op de foto. Waar een arisch uiterlijk niet allemaal toe kan leiden. De winkeltjes gaven Lidi een uitgelezen gelegenheid om te shoppen. Een tas, portemonnee, en setje zilverwerk, een juwelendoosje, en magneetje en twee droomvangers rijker verliet zij het pand. Onder aan de trappen zaten twee grote vogels op hun stok en lag er een op de grond. En dat allemaal voor de foto. Omdat Lidi een goede verstandhouding heeft met adelaars en gieren mocht ze tegen betaling op de kiek met de adelaar, die zeer goed reageerde op haar zinnige teksten. Altijd wonderlijk om deze interbestiale communicatie weer eens live te aanschouwen! Op de terugrit een stop  bij de poort van het complex, de Mongoolse variant van de Brandenburger Tor voor een foto en daarna naar de camping voor de lunch. Ook nu zeer overvloedig met soep en dumplings, met daarbij thee, water en een biertje. De middag is verder in ruste doorgebracht in afwachting van een rondje paardrijden voor wat andere vakantievierders en het diner van 19.30 uur. En dat allemaal in een fantastisch landschap met magische stenen, bergpieken, uitzichten enz. Je zou er helemaal rustig van kunnen worden!