Naar Beijing

Weer een vroeg wekkertje, kwart voor zes,om er voor te zorgen dat we om 6.40 uur klaarstonden voor de bus naar het station. En weer lukte het om redelijk vrolijk op te staan. In de bus naar het station, koffers pakken en instappen. Dit keer is een Chinese productie de trein. Beetje een combi van de Russische degelijkheid en de Mongoolse moderniteit. Dus geen zoevende deuren, maar wel airco en Chinese waakhonden. Het coupegezelschap is niet veranderd. Ook nu zijn Winnie en Michaele onze roommates. 
De rit begint tussen de outskirts van Ulaanbataar om vervolgens het eindeloze platteland van Mongolië in te duiken. De term vergezicht is al vaker gebruikt deze reis, maar hier krijgt het begrip eindeloos vergezicht een nieuwe dimensie. Vlakten tot aan de horizon met hier en daar een dier of een ger en verder niets en dat honderden kilometers lang. De enige onderbreking vormen de dorpjes, maar dat zijn vlekjes. Na verloop van tijd rijdt de trein de Gobiwoestijn in en dan toont het landschap droger en droger. Met ook weer die toevoeging "eindeloos" als het gaat over de omvang en de uitzichten.
De trein stopt met enige regelmaat, maar zelden op plekken waar de passagiers er uit mogen. Het spoor is enkelbaans en soms moet even worden gewacht tot een trein uit de andere richting is gepasseerd. Bij de echte stops is de overgang van de gekoelde trein naar de verhitte buitenlucht groot. Het is minstens veertig graden in het dorre landschap. Gelukkig is het perron bezet door karretjes waar van alles te koop is en waar met euro's kan worden betaald. 
Een grensovergang is altijd een verzoeking. Ieder te bezoeken land verwacht snode intenties van haar bezoekers. Daarom wordt een peloton petten op ieder binnenkomend vehikel afgestuurd om iedereen er van te overtuigen dat slechte bedoelingen omzetten in daden geen zin heeft. Aan de Chinese grens werd als extra waarschuwing de airco gebruikt. Die werd tien graden lager gezet om de treinbewoners zich extra ongemakkelijk te laten voelen. Naast de fysieke middelen werden ook formulieren ingezet. Die moeten worden ingevuld als de paspoorten zijn ingeleverd. Een vraag is dan wat het paspoort- en visanummer is. Gelukkig hebben we de kopieën nog, dus we komen er wel uit. Verder staat de trein 105 minuten stil, dus tijd zat om alles in te vullen. 
Dat stilstaan is wel nodig, want de wielen van de trein moeten worden gewisseld. De goede, oude Josef Stalin wilden namelijk niet dat de Chinezen Mongolië per trein zou binnenvallen en dus heeft hij de spoorbreedte laten aanpassen. Resultaat is dat iedere trein een gigantische loods wordt binnen gereden, waarna de wagons worden losgekoppeld en in de hoogte worden gebracht met een lift. Daarna worden de wielen, die tijdens de lift op de grond zijn blijven staan, weggereden en worden de nieuwe wielen op hun plaats gezet, dan zakt de wagon weer, worden alle wagons weer aan elkaar gekoppeld en kan de trein verder. Dat heb ik trouwens niet meer bewust meegemaakt, want de luiken waren op dat tijdstip al gesloten.
Na het ontwaken, gewoon om 5.45 uur, werd de eerste echte blik op China geworpen en in het blikveld lag de eerste stopplaats Jiningjan. Nooit van gehoord, maar wel groot, echt groot. Hoge flats en nog meer hoge flats. Die Chinezen weten wel hoe je een gezellige stad moet neerzetten.
Tussen de steden in wordt ieder stukje grond nuttig gebruikt. Veel maïs, maar ook allerlei soorten groenten (voor zover ik die natuurlijk herken), zonnebloemen en fruitbomen. Heel anders dan in Rusland en Mongolië, waar de lappen grond langs het spoor schijnbaar nutteloos liggen te zijn. Maar ja, als je 1,4 miljard mensen te eten moet geven is ieder productief stuk land een belangrijke schakel.
De aankomst op het station van Beijing is hartverwarmend. Graadje of veertig en druk! Met de bus naar een soort van deftig hotel met westeuropese prijzen. En dat is wennen na de Mongoolse gastvrijheid. Nu even bijtrekken en dan na een douche een wandelingetje maken!  Nog een dag of wat en deze verhalen zijnlive te verkrijgen op de Singel in Schiedam.