Op naar Mongolie

Na de lange rit langs het meer en weer naar Irkutsk, het gedwongen bezoek aan de treintoilet en een ritje naar hotel Matrussia kwam de rust. Die werd geconsumeerd na een heerlijke douche en een klein hapje pittig vlees en een noedeltje. De laatste maaltijd, het diner in de Old Baikal trein werd om 15.00 uur geserveerd en dan is 21.00 uur een mooie tijd voor een aanvulling van de calorieënvoorraad. In de geaircode kamer was het heerlijk slapen. Maar wel onder een dekbed, terwijl het buiten 27 graden was.
De volgende ochtend rammelde de wekker om zes uur. Tenminste, die van Lidi, de wekker van van Ruud stond op de verkeerde twaalf uur! Om 6.50 uur beneden melden, ontbijtdoosje mee en op naar het station. Daar stapten we op de trein naar Ulanbataar. In vergelijking met de trein uit Moskou is dit een luxe trein, stiller, koeler, stabieler en schoner! Het best is het verschil tussen Russisch en Mongools te zien bij de overgang naar de Russische restauratiewagen. Aan de moderne kant druk je op een knopje en zoeft de deur open. Aan de andere kant is het rukken aan een deurknop om de deur open en dicht te krijgen.
Ook nu delen we de coupe met lieve mensen, die makkelijk onze kinderen hadden kunnen zijn. De Belgen Winnie en Michaele (uit te spreken op zijn Italiaans). Leuke lieden met goede teksten. De rest van de wagon bevat ook veel oude Tiarabekenden!
Terwijl de trein door het landschap dendert, rivieren kruist en steeds nieuwe vergezichten in beeld komen, sukkelen we vrolijk door met boekjes, babbeltjes en  andersoortige schijnbaar nutteloze activiteiten. Lidi is inmiddels aan       haar 2000-ste landschapsfoto toe, waarvan het de vraag zal zijn of ze zich kan herinneren wie, wat en waar zich de scène afspeelt. Weinig stops, maar wel een bezoekje aan de Russische restauratie voor een pivo, een blini en een bakje borscht. Zo blijft de innerlijke mens in vorm. 
Het meest spannende op de dag is het invullen van douaneformulieren en het bezoek van allerhande inspecterende instanties. Die kijken je streng aan, controleren de paspoorten met een loep en maken je vooral nerveus, omdat je geen idee hebt wat ze aan het doen zijn. Ook komt een kereltje de coupe op zijn kop zetten op zoek naar smokkelwaar. Daarna nog een dame voor de tassen en vervolgens nog wat loslopend spul met onduidelijke functies. Resultaat was dat we, voor het gevoel, eindeloos stil stonden om wederom onduidelijke redenen. Uiteindelijk vertrekt de trein een uurtje later dan gepland, op weg naar de volgende officiële stop met officiële pakken en petten! Deze Mongoolse ambtenaren oogden wat vriendelijker, maar namen hun taken zeer serieus en dus duurde het lang. Zo lang dat blazen en darmen begonnen op spelen  en de echt tabaksverslaafden hun toevlucht namen tot illegaal roken tussen de coupes. Twee formulieren, paspoorten mee voor whatever en om een uur of twaalf mocht de machinist weer gas geven voor het ritje naar Ulaan Bataar, maar dat heb ik allemaal niet echt meer meegekregen. Soms is soepel in slaap vallen een zegen!!!